به دوش باید کشید

یک سال و نیم از پست آخرم می‌گذرد.. نمیدونم چی شد که دوباره هوس نوشتن زد به سرم.. البته همیشه مینویسم.. همه افکارم رو پرت میکنم روی کاغذ و دوباره پاک میکنم و دوباره مینویسم تا دیگه کاغذش قابل استفاده نباشه و برم سراغ کاغذ بعدی

یک سال گذشته همه ی اطرافم و خلوت کردم و فقط با خودم تنها شدم.. نوشتم و نوشتم.. کتاب خواندم پادکست و دوره های مختلف گوش کردم برای فراموش کردن... رنج نکشیدن

اما کتاب آخری که خوندم حقیقت تلخی رو میگه

((آنچه از دست رفته است برنخواهد گشت... این جا درون این حقیقت هیچ چیز زیبایی وجود ندارد پذیرش مهم ترین چیز است.. درد دارید دردتان بهتر نمی‌شود 

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد.. فقط باید آن هارا به دوش کشید...))

اما رنج به دوش کشیدن را باید چه کرد؟